Και του χρόνου αντεταδόροι!

Ο Μπάμπης τση Γάτας και η Μπάμπαινα, μαζί με τα 7 από τα 8 παιδία τους, στις Παράγκες της Παναγούλας. Η φωτογραφία τραβήχτηκε το 1962, για το βιβλιάριο της Πρόνοιας.

Τούτο το Πάσχα, το φετινό, ήταν εντελώς διαφορετικό από όσα μπορώ να θυμηθώ τα 34 χρόνια της ζωής μου. Τα αντέτια κρατήθηκαν αλλά μακριά από το σπίτι των νόνων στο Ψήλωμα αφού η νόνα πέθανε τον περασμένο Φλεβάρη.

Έτσι, ούτε κουλούρια ζυμώσαμε στη σκάφη, ούτε αυγά εβάψαμε με βαφές ρούχων στις μεγάλες κατσαρόλες που κάποτε τάιζαν πάνω από δέκα νοματαίους, ούτε σγατζέτα πλύναμε στις αυλές το γύρω από το λυόμενο. Η κάθε μία οικογένεια έκαμε τα χρειαζούμενα στο δικό της σπιτικό, ορισμένες δε δεν εκάμανε τίποτα, για το κορέτο. Κι όλα ετούτα ήταν ένας ετεροχρονισμένος μα βίαιος απογαλακτισμός αφού όλοι γνωρίζουμε πως μια μέρα θα τελειώσει η ζωή αλλά ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι προετοιμασμένος εντελώς για το "μοιραίο".

Ο θάνατος τση νόνας, έφερε πιο κοντά τους ζωντανούς, όπως γίνεται συνήθως στις φαμίλιες. Πλέον συναντιόμαστε πιο συχνά στο Ψήλωμα, για καφέ, για φαγητό, για κουβέντα αλλά κυρίως για να διατηρούμε την αίσθηση πως αν και οι γονείς έφυγαν, το σπίτι παραμένει ζωντανό από τα τόσα παιδία, τα τόσα περισσότερα εγγόνια και τα λίγα, μέχρι στιγμής, δισέγγονα. Να εξομολογηθώ με την ευκαιρία, πως ετούτες οι συναντήσεις έχουν βγάλει στην επιφάνεια και πολλά κρυμμένα ταλέντα του σογιού, που θέλοντας να ξεπεράσουν τη θλίψη, σκάρωσαν στιχάκια, για να τσιγκλήσουν ο ένας τον άλλονε, με μεγάλη επιτυχία!

Κι εγώ σήμερα, δεν έχω καμία ιστορία να γράψω για τον Άγιο Λύπιο. Νοιώθω πως τα έχω πει ούλα, πως σας τα έχω γράψει ούλα. Τα τελευταία χρόνια, όλο και έκλεβα καμία ιστορία από τη νόνα και τηνε ποστάριζα, εφέτος δεν πρόλαβα. Σίγουρα θα μπορούσα να πάρω κουβέντες από τα παιδία αλλά δεν θέλησα, και να με συμπαθάτε γι' αυτό.

Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό, επισκιάζοντας όλα τα υπόλοιπα, είναι εκειό που μου 'χε πει η συχωρεμένη, πως μία χρονιά τους έβρεξε και σχόλασε το πανηγύρι αμπονόρα. Δεν προκάμανε να πουλήσουνε ούτε ένα μπουκούνι ψητό κι αυτό ήταν μεγάλη αβαρία. Η νόνα μου έβριζε θεούς και δαίμονες, ο νόνος μου ήταν φαρμάκι μα της έλεγε να σωπάσει και τα παιδία, τα μεγαλύτερα, εκλαίγανε, για τη ζημία. Ετρώανε αρνί, μία βδομάδα!

Έτσι, φίλε Βερτζάγια, συμμερίζομαι την αγωνία σου κάθε χρόνο, μη πα' και βρέξει και δεν γενεί το πανηγύρι. Ψητά δεν έχεις εσύ να δώκεις, για να φοβάσαι μη σου μείνουνε απούλητα αλλά έχεις μια άλλη αποστολή, ένα τάμα σα να λέμε, να διατηρήσεις εφτούνο το αντέτι, που μαζί με λιγοστά ακόμα, είναι η μόνη σύνδεση που έχουμε οι νεοζακυθινοί με εκειές τις παλαιές, τις χρυσές μέρες.

Ελπίζω αύριο, ο ήλιος να συμπαρασταθεί στην προσπάθεια ετούτη κι εμείς θα είμαστε εκεί, από κοντά, να κάμουμε ό,τι μπορούμε.

Και του χρόνου!

Dana Semitecolo

Σημείωση: Είχα βρει κάποιες φωτογραφίες τελευταία, στο σπίτι τση νόνας, από το πανηγύρι, τα χρόνια που ακόμα έψενε ο νόνος μου εκεί αλλά είναι αδύνατον να τις ανεβάσω, για καθαρά τεχνικούς λόγους. Λυπάμαι πολύ γι' αυτό. Ευελπιστώ σύντομα να μπορέσω να το κάνω.